Legionella pneumophila

Legionella pneumophila (9,11,13) jest tlenową pałeczką Gram-ujemną. Bytuje w zbior-nikach i systemach wodnych oraz urządzeniach klimatyzacyjnych. Zakażenie następuje drogą wziewną. Okres wylęgania trwa od 1 do 1-0 dni. Częściej występują zachorowania sporadyczne, ale choroba może występować również epidemicznie w hotelach i szpitalach. Może mieć różnorodny przebieg – od łagodnego, ustępującego po 7-1-0 dniach, objawiającego się bólami głowy, mięśni, podwyższoną ciepłotą ciała (niekiedy ponad 39°C z dreszczami), do ciężkiego – z dołączającymi się zaburzeniami ze strony ośrodkowego układu nerwowego (splątanie, dezorien-tacja), biegunką, krwawieniem z przewodu pokarmowego, żółtaczką, bólami brzucha, zapaleniem mięśnia serca, błon surowiczych, uszkodzeniem funkcji wątroby i nerek. Legionellowe zapalenie płuc może doprowadzić do zespołu wykrzepia- nia wewnątrznaczyniowego oraz niekardiogennego obrzęku płuc. W badaniach dodatkowych stwierdza się znaczną leukocytozę (leukopenia jest złym objawem prognostycznym), trombocytopenię, białkomocz, krwinkomocz, hiponatremię, zwiększone stężenie mocznika, kreatyniny i aminotransferaz. Badanie radiologiczne klatki piersiowej wykazuje zazwyczaj rozległe, obustronne nacieki, ogniska niedodmy, wysięk w jamach opłucnowych. Zmiany cofają się powoli, pozostawiając zwłóknienia. Badania czynnościowe oddychania wykazują upośledzenie wentylacji typu restrykcyjnego u 5-0 % chorych po przebytym zapaleniu płuc o tej etiologii. Ocenia się, że Legionella pneumophila może być przyczyną od 1 do 4-0 % wewnątrzszpitalnych zapaleń płuc, przy czym grupę zwiększonego ryzyka zachorowalności stanowią chorzy z przewlekłymi chorobami układu oddechowego, osoby w starszym wieku, palacze tytoniu, osoby leczone immunosupresyj- nie, przewlekle dializowane.